Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης:" Ο Θεός αξιοποιεί τα πάντα για το καλό!".

 

Πῶς θά καταλάβουμε ἂν τά ἐμπόδια εἶναι ἀπό τόν Θεό;

Ο ΘΕΟΣ ΑΞΙΟΠΟΙΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ (αγίου Παϊσίου)

–Μερικὲς φορὲς ξεκινᾶμε νὰ’ κάνουμε μιὰ δουλειὰ καὶ παρουσιάζονται ἕνα σωρὸ ἐμπόδια. Πῶς θὰ καταλάβουμε ἂν τὰ ἐμπόδια εἶναι ἀπὸ τὸν Θεό;

-Νὰ ἐξετάσουμε ἂν φταῖμε ἐμεῖς. Ἂν δὲν φταῖμε, τὸ ἐμπόδιο θὰ εἶναι ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὸ καλό μας. Γι’ αὐτὸ δὲν πρέπει κανεὶς νὰ στενοχωριέται, ἂν δὲν ἔγινε ἡ δουλειὰ ἢ ἂν καθυστέρησε νὰ τελειώση.

Μιὰ φορὰ κατέβαινα βιαστικὸς ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Στομίου, νὰ πάω στὴν Κόνιτσα γιὰ μιὰ ἐπείγουσα δουλειά. Σὲ ἕνα δύσκολο σημεῖο τοῦ δρόμου – Γολγοθᾶ τὸ ἔλεγα – συνάντησα ἕναν γνωστὸ τοῦ μοναστηριοῦ, τὸν μπαρμπα-Ἀναστάση, μὲ τρία ζῶα φορτωμένα.

Ἀπὸ τὴν πολλὴ ἀνηφόρα εἶχαν ἀναποδογυρισθῆ τὰ σαμάρια τους καὶ ἕνα ζῶο ἦταν κοντὰ στὸν γκρεμὸ καὶ κόντευε νὰ πέση κάτω. «Ὁ Θεὸς σ’ ἔστειλε, Πάτερ», μοῦ εἶπε ὁ μπαρμπα-Ἀναστάσης.

Τὸν βοήθησα νὰ τὰ ξεφορτώσουμε καὶ νὰ τὰ ξαναφορτώσουμε, τὰ βάλαμε καὶ στὸν δρόμο καὶ τὸν ἄφησα. Ὅταν προχώρησα ἀρκετά, ἔφθασα σὲ ἕνα σημεῖο ὅπου μόλις πρὶν λίγο εἶχε γίνει κατολίσθηση σὲ μῆκος τριακόσια μέτρα καὶ εἶχε φαγωθῆ τὸ μονοπάτι. Δένδρα καὶ πέτρες εἶχαν κατεβῆ στὸ ποτάμι.

Ἂν δὲν καθυστεροῦσα, θὰ βρισκόμουν ἐκεῖ τὴν ὥρα ἀκριβῶς ποὺ ἔγινε ἡ κατολίσθηση. «Μπαρμπα-Ἀναστάση, εἶπα, μ᾿ ἔσωσες. Ὁ Θεὸς σ᾿ ἔστειλε».

Ὁ Χριστὸς ἀπὸ ψηλὰ βλέπει τὸν καθένα μας πῶς ἐνεργεῖ καὶ ξέρει πῶς καὶ πότε θὰ ἐνεργήση γιὰ τὸ καλό μας. Ξέρει πῶς καὶ ποῦ θὰ μᾶς ὁδηγήση, ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ ζητοῦμε βοήθεια, νὰ τοῦ λέμε τὶς ἐπιθυμίες μας καὶ νὰ ἀφήνουμε Ἐκεῖνον ὅλα νὰ τὰ κανονίζη.

Ἐγώ, ὅταν ἤμουν στὴν Ἱερὰ Μονὴ Φιλοθέου, ἤθελα νὰ πάω στὴν ἔρημο· σκεφτόμουν νὰ φύγω σὲ ἕνα ἐρημονήσι. Εἶχα συμφωνήσει μάλιστα μὲ ἕναν βαρκάρη νὰ ἔρθη νὰ μὲ πάη, ἀλλὰ τελικὰ δὲν ἦρθε. Ἦταν οἰκονομία Θεοῦ, γιατὶ ἤμουν ἀκόμη ἄπειρος καὶ θὰ πάθαινα μεγάλη ζημιὰ στὸ ἐρημονήσι· θὰ μὲ ἀφάνιζαν οἱ δαίμονες.

Ἀφοῦ δὲν μπόρεσα νὰ πάω ἐκεῖ, στράφηκα πρὸς τὰ Κατουνάκια. Ἀγάπησα τὴν ἔρημο τῶν Κατουνακίων καὶ προσευχόμουν καὶ ἑτοιμαζόμουν νὰ πάω ἐκεῖ. Ἤθελα νὰ ἀσκητέψω κοντὰ στὸν Γερο-Πέτρο (1), ἕναν πολὺ πνευματικὸ Πατέρα.

Μοῦ συνέβη ὅμως ἕνα γεγονὸς ποὺ μὲ ἀνάγκασε νὰ πάω στὴν Κόνιτσα καὶ ὄχι στὰ Κατουνάκια. Ἕνα βράδυ μετὰ τὸ Ἀπόδειπνο εἶχα ἀποσυρθῆ στὸ κελλί μου καὶ προσευχόμουν ὣς ἀργά. Κατὰ τὶς ἕνδεκα τὴν νύχτα ξάπλωσα νὰ ἡσυχάσω λίγο. Μιάμιση ἡ ὥρα ξύπνησα μὲ τὸ σήμαντρο τῆς μονῆς ποὺ μᾶς καλοῦσε στὸν Ναό.

Ἔκανα νὰ σηκωθῶ, ἀλλὰ ἦταν ἀδύνατο. Μιὰ ἀόρατη δύναμη μὲ κρατοῦσε ἀκίνητο. Κατάλαβα ὅτι κάτι συμβαίνει. Ἔμεινα καθηλωμένος στὸ κρεββάτι μέχρι τὶς δώδεκα τὸ μεσημέρι. Μποροῦσα νὰ προσεύχωμαι, νὰ σκέφτωμαι, ἀλλὰ δὲν μποροῦσα νὰ κινηθῶ καθόλου.

Ἐνῶ βρισκόμουν σ’ αὐτὴν τὴν κατάσταση, εἶδα σὰν σὲ τηλεόραση ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ τὰ Κατουνάκια καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὴν Μονὴ Στομίου στὴν Κόνιτσα. Ἐγὼ μὲ λαχτάρα γύρισα τὰ μάτια μου πρὸς τὰ Κατουνάκια. Μιὰ φωνὴ τότε – ἦταν τῆς Παναγίας – μοῦ εἶπε καθαρά: «Δὲν θὰ πᾶς στὰ Κατουνάκια· θὰ πᾶς στὴν Μονὴ Στομίου».

«Παναγία μου, ἐγὼ ἔρημο Σοῦ ζητοῦσα καὶ Ἐσὺ μὲ στέλνεις στὸν κόσμο;», εἶπα. Ἄκουσα ξανὰ τὴν ἴδια φωνὴ νὰ μοῦ λέη αὐστηρά: «Θὰ πᾶς νὰ συναντήσης τὸ τάδε πρόσωπο, τὸ ὁποῖο θὰ σὲ βοηθήση πολύ». Ἀμέσως λύθηκα ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ ἀόρατο δέσιμο καὶ πλημμύρισε ἡ καρδιά μου ἀπὸ τὴν θεία Χάρη.

Μετὰ πῆγα καὶ τὸ εἶπα στὸν Πνευματικό. «Αὐτὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, μοῦ εἶπε ὁ Πνευματικός. Μὴν κάνης ὅμως λόγο γιὰ τὸ γεγονός. Πὲς πὼς γιὰ λόγους ὑγείας – ἔβγαζα αἷμα ἐκείνη τὴν ἐποχὴ – θὰ χρειασθῆ νὰ βγῆς ἀπὸ τὸ Ὄρος καὶ πήγαινε». Ἄλλο ἤθελα ἐγώ, ἀλλὰ ὁ Θεὸς εἶχε τὸ σχέδιό Του.

Σκέφθηκα ὅτι ἦταν θέλημα Θεοῦ νὰ ἀνακαινίσω αὐτὸ τὸ μοναστήρι, καὶ ἔτσι θὰ ἐκπληρωνόταν καὶ ἕνα τάμα ποὺ εἶχα κάνει στὴν Παναγία, ὅταν ὑπηρετοῦσα στὸν στρατό, τότε μὲ τὸν πόλεμο. «Παναγία μου, εἶχα πεῖ τότε, βοήθησέ με νὰ γίνω καλόγερος καὶ θὰ δουλέψω τρία χρόνια νὰ Σοῦ φτιάξω πάλι τὸ καμένο Σου μοναστήρι».

Ὅπως ἀποδείχθηκε ὅμως ἐκ τῶν ὑστέρων, ὁ κύριος λόγος ποὺ ἡ Παναγία μὲ ἔστειλε ἐκεῖ ἦταν, γιὰ νὰ βοηθηθοῦν οἱ ὀγδόντα οἰκογένειες ποὺ εἶχαν γίνει προτεσταντικὲς νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ὀρθοδοξία.

Ὁ Θεὸς συχνὰ ἐπιτρέπει νὰ γίνη αὐτὸ ποὺ εἶναι γιὰ τὸ συμφέρον τῶν πολλῶν. Δὲν κάνει ποτὲ ἕνα καλὸ μόνο του, ἀλλὰ τρία-τέσσερα καλὰ μαζί. Οὔτε ποτὲ ἐπιτρέπει νὰ γίνη ἕνα κακό, ἐὰν δὲν βγοῦν ἀπὸ αὐτὸ πολλὰ καλά.

Ὅλα τὰ ἀξιοποιεῖ γιὰ ὄφελός μας, καὶ τὰ στραβὰ καὶ τὰ ἐπικίνδυνα. Τὸ καλὸ μὲ τὸ κακὸ εἶναι ἀνακατεμένα· καλὰ θὰ ἦταν νὰ εἶναι χωρισμένα, ἀλλὰ μπαίνουν τὰ προσωπικὰ συμφέροντα καὶ ἀνακατεύονται.

Ὁ Θεὸς ὅμως καὶ αὐτὸ τὸ μπερδεμένο τὸ ἀξιοποιεῖ. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ πιστεύουμε ὅτι ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ γίνεται μόνον ὅ,τι μπορεῖ νὰ βγῆ σὲ καλό, γιατὶ ἀγαπᾶ τὸ πλάσμα Του. Μπορεῖ λ.χ. νὰ ἐπιτρέψη ἕναν μικρὸ πειρασμό, γιὰ νὰ μᾶς προστατέψη ἀπὸ ἕναν μεγαλύτερο.

1) Βλ. Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, Ἁγιορεῖται Πατέρες καὶ Ἁγιορείτικα, σ. 64-73.

από το βιβλίο: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Β’, Πνευματική Αφύπνιση,

εκδόσεις Ι. Ησυχ. άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης

" - Τίποτα γερόντισσα, η Αγία Λαβίδα ήταν άδεια...!".

 

Σ' ένα γυναικείο μοναστήρι της Μακεδονίας ένα μεσημέρι είχαν Τράπεζα. 

Μετά την Τράπεζα η τραπεζάρισσα  και η βοηθός άρχισαν να μαζεύουν τα πιάτα και περνώντας από ένα χώλ τα πήγαιναν στην κουζίνα. 

Κάποια στιγμή στον ενδιάμεσο χώρο ακούσθηκε ένας μεγάλος θόρυβος, ένας δίσκος έπεσε κάτω και όλα τα πιάτα έγιναν κομμάτια πάνω στο μαρμάρινο δάπεδο. 

Πήγε αμέσως η Γερόντισσα, που δεν είχε φύγει από την Τράπεζα, να δει τι συμβαίνει. 

Και είδε μια αδελφή μόνη της σκυμμένη, να μαζεύει τα σπασμένα. 

Σ'έντονο αυστηρό ύφος της είπε :

--Εσύ το έκανες αυτό; 

--Ευλόγησον, απάντησε η αδελφή. 

Και η Γερόντισσα της είπε:

-- Αύριο Κυριακή δεν θα κοινωνήσεις και 500 στρωτές μετάνοιες. 

-Να' ναι ευλογημένο, απάντησε η αδελφή και συνέχισε να μαζεύη και να καθαρίζη το χώρο. 

Την άλλη μέρα, την Κυριακή, η εν λόγω αδελφή από το <<Ευλογημένη η βασιλεία... >> μέχρι και το τέλος της Θείας Λειτουργίας παρέμεινε γονατιστή,

ενώ δάκρυα πολλά έτρεχαν από τα μάτια της. 

Όταν άρχισε η Θεία Κοινωνία, ακούμπησε το κεφάλι της στο έδαφος ποτίζοντας το με τα δάκρυά της. 

Παρέμεινε σ'αυτή τη θέσι μέχρι να τελειώσει η Θεία Λειτουργία. 

Φεύγοντας τελευταία η Γερόντισσα από την εκκλησία, πρόσεξε τη μοναχή που βρισκόταν ακόμη σ' αυτή τη θέσι,

την πλησίασε και τη ρώτησε τι συμβαίνει. 

Η μοναχή παρέμενε σιωπηλή και στην έντονη  επιμονή της Γερόντισσας, πολύ διστακτικά και ντροπαλά της απάντησε ότι την ώρα που κοινωνούσαν οι αδελφές Σώμα και Αίμα Χριστού,

σήκωσε ξαφνικά το κεφάλι της και μία μερίδα έφυγε από την Αγία Λαβίδα και εισήλθε  στο στόμα της. 

Τότε η Γερόντισσα τη ρώτησε:

-Ποια αδελφή ήταν στη σειρά να κοινωνήση, εκείνη τη στιγμή που συνέβη το γεγονός; 

Έσκυψε το κεφάλι της και πολύ σιγανά και με πολύ δισταγμό είπε το όνομά της αδελφής. 

-Τώρα, μπροστά στο θαύμα αυτό που συνέβη και στο Όνομα του Αγίου  Θεού θα μου πεις τι συνέβη χθές, είπε η Γερόντισσα, θα μου πεις όλη την αλήθεια. 

-Όταν έφευγα από την Τράπεζα με το δίσκο γεμάτο πιάτα και ενώ περνούσα απ' τον ενδιάμεσο χώρο,

 ήρθε η συγκεκριμένη αδελφή και με τα δυό της χέρια μ' έσπρωξε κι  έπεσα κάτω, με αποτέλεσμα να προκληθεί η ζημιά που έγινε. 

Αδερφοί μου την αλήθεια την αποκατέστησε ο Θεός υπερφυώς, αμείβοντας την αγία ταπείνωση της αδελφής και στερώντας τη Χάρι από την άλλη. 

Στη συνέχεια η Γερόντισσα κάλεσε την άλλη αδελφή και τη ρώτησε:

-Πες μου, σε παρακαλώ, σήμερα τι κοινώνισες; 

Κι εκείνη απάντησε :

-Τίποτα γερόντισσα, η Αγία Λαβίδα ήταν άδεια!...

( βιβλίο "ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ" )

Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης ( +28-8-2010):"Ένας μόνο δεν διαψεύδει και δεν απογοητεύει· ο Χριστός..".

 

Ένας μόνο δεν διαψεύδει και δεν απογοητεύει· ο Χριστός..

Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης( +28-8-2010)

…Κάτω ἀπό τά ἄστρα καί πάνω ἀπό τά ἄστρα, ἀγαπητοί μου, δέν ὑπάρχει ἄλλος πού μπορεῖ νά μᾶς σώσῃ παρά μόνο ὁ Χριστός. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι μηδέν, ἕνα πελώριο μηδενικό.

Ὅ,τι νά πῇς, ὅπου νά πᾶς, ὅ,τι νά φανταστῆς, ὅ,τι ν᾿ ἀγαπήσῃς, ὅ,τι νά λατρεύσῃς, ὅλα σέ διαψεύδουν, ὅλα σέ ἀπογοητεύουν. Ἕνας μόνο δέν διαψεύδει καί δέν ἀπογοητεύει· ὁ Χριστός. Αὐτός λοιπόν μᾶς καλεῖ. Μᾶς καλεῖ σάν τή μάνα, ὅπως ἡ κλῶσσα καλεῖ τά πουλιά της μέ στοργική φωνή.

Ὁ Χριστός μᾶς λέει·

Ἔλα, παιδί μου, κοντά μου, ἔλα στήν Ἐκκλησία μου.

Ἄν πεινᾷς, Ἐγώ εἶμαι ὁ Ἄρτος τοῦ οὐρανοῦ, τό οὐράνιο ψωμί.

Ἄν διψᾷς, Ἐγώ εἶμαι τό Ὕδωρ τό ζῶν, τό κρυστάλλινο νερό.

Ἄν εἶσαι στό σκοτάδι, Ἐγώ εἶμαι τό Φῶς τοῦ κόσμου, τό ἀνέσπερο φῶς.

Ἄν εἶσαι ἄρρωστος, Ἐγώ εἶμαι ὁ γιατρός τῶν σωμάτων καί τῶν ψυχῶν.

Καί ἄν νιώθῃς φορτωμένος βάρη ἁμαρτιῶν, ἔλα νά σέ ξεκουράσω.

Ὁ Χριστός πράγματι παίρνει τό κοράκι καί τό κάνει περιστέρι, παίρνει τόν ἀράπη καί τόν κάνει λευκό. Δέν εἶναι λόγια αὐτά, εἶναι γεγονότα. Μᾶς καλεῖ λοιπόν στόν ἐκκλησιασμό, στήν προσευχή, στή μετάνοια καί ἐξομολόγησι.Ὅπως ἄνθρωπος πού δέ βαπτίζεται δέν εἶναι Χριστιανός, ἔτσι καί ὅποιος δέν ἐξομολογεῖται δέν εἶναι Χριστιανός! Κ᾿ ἐγώ ὁ ἐπίσκοπος ἐξομολογοῦμαι· ἔχω τόν πνευματικό μου.

Νά μετανοήσουμε, ἀδελφοί μου, ὅλοι, μικροί – μεγάλοι, λαϊκοί καί κληρικοί. Νά συναισθανθοῦμε τά ἁμαρτήματά μας. Νά ἐπιστρέψουμε στό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Κι ὅταν πλησιάσῃ ἡ τελευταία ὥρα τῆς ζωῆς μας νά ποῦμε· «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου»1.

 Ὁ Θεός νά εἶναι μαζί σας· ἀμήν.

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης:"Είμαστε σε έσχατους καιρούς; Ήλθαν τα σημεία των καιρών; Ο αντίχριστος σφραγίζει; Ήλθε το τέλος του κόσμου; Τα του Θεού θα γίνει..."

"Είμαστε σε έσχατους καιρούς; Ήλθαν τα σημεία των καιρών; Ο αντίχριστος σφραγίζει;

 Ήλθε το τέλος του κόσμου;  

Τα του Θεού θα γίνει..."

 Στους δύσκολους και ταραγμένους καιρούς μας υπάρχει γενικά και μια μικρή ισχυρή ομάδα ανθρώπων με κάποιες μεταφυσικές αναζητήσεις.

  Κάποιοι βρίσκουν τον Θεό ως ανάγκη, ως αποκούμπι και ως σχεδία. Συνήθως ο άνθρωπος βρίσκει ό,τι ψάχνει και τον συμφέρει. Δεν θέλει να κουραστεί και να μοχθήσει πολύ. Ικανοποιείται με πρόχειρες και εύκολες λύσεις.

  Έτσι, μερικές φορές τη θρησκευτικότητά του εξαντλεί σε τυπικές υποχρεώσεις, δίχως κανένα κόστος. Άλλοτε παρασύρεται από επιτήδειους δασκάλους, που εκμεταλλεύονται τον θείο πόθο του με το να του προσφέρουν προϊόντα απελευθερωτικά, χαρούμενα, χαλαρωτικά και άκοπα.

  Στην αναζήτηση αυτή εντάσσεται μια έντονη δαιμονολογία, αντιχριστολογία και εσχατολογία, που δυστυχώς τοποθετείται σε λαθεμένες βάσεις.

  Υπερβολές, καθορισμός ημερομηνιών του τέλους του κόσμου, αναφορές περί της γεννήσεως του αντίχριστου και λοιπά δημιουργούν τρόμο και φόβο στις ψυχές των χριστιανών, που δεν είναι το πρέπον και το ζητούμενο.

  Μερικοί μιλούν περισσότερο για τον αντίχριστο και λιγότερο για τον Χριστό.

  Μόνιμη ασχολία τους είναι η ερμηνεία των καιρών. Αρκετοί σώφρονες και συνετοί ανησυχούν για τη μεγάλη ανησυχία των πιστών. Μόνιμη μέριμνά τους είναι κάθε είδηση που επιβεβαιώνει τις υποψίες τους. Δεν θεωρούμε φυσιολογική αυτή την υπερβολική αντίδραση.

   Οι άνθρωποι άφησαν την πολεμική των αντίθεων παθών και την καλλιέργεια των ένθεων αρετών και ασχολούνται παθιασμένα ολημερίς με φαντασίες, φοβίες, δεισιδαιμονίες, τυχόν μαγείες που τους έκαναν, μην πήραν κατά λάθος κάποιον αριθμό.

  Λησμόνησαν τη μελέτη, την προσευχή, την αγαθοεργία, τη μετάνοια, τη μυστηριακή εκκλησιαστική ζωή και ταλαιπωρούνται με υποκειμενικές επεξηγήσεις και ξενόφερτες θεωρίες. Οι τοποθετήσεις αυτές απομακρύνουν από την ουσία, από τη βάση, από τη χαρά της πνευματικής ζωής και οδηγούν τον άνθρωπο σε ένα λαβύρινθο δαιμονιώδη, σκοτεινό.

  Λέγοντας αυτά, δεν εννοούμε ότι δεν τρέχει τίποτε. Δεν μιλάμε για νοσηρό εφησυχασμό, για ραστώνη, παρασυρμό και αδιαφορία. Χρειάζεται οπωσδήποτε εγρήγορση, ορθοστασία, ανάταση, γενναιότητα, αντίσταση σε ό,τι ανίερο, αναληθές και άτιμο. 

Η ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου είναι κάτι πολύ σημαντικό και θα πρέπει παντού και πάντοτε να υπερασπίζεται με κάθε τρόπο.  

  Όλο το ενδιαφέρον μας θα πρέπει να στραφεί σε ό,τι είναι ουσιαστικό, καίριο και αληθινό μόνο σε αυτά.

  Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι φοβούνται να αντικρίσουν την αλήθεια, την εσωτερική τους γυμνότητα. Έτσι θέλουν να ασχολούνται με ό,τι δεν έχει προσωπικό κόστος.

  Οι άνθρωποι σήμερα αγχώνονται μήπως δεν θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα κουταλοπήρουνά του, γιατί δεν θα έχουν τι να φάνε. Μαζεύουν τρόφιμα για τις δύσκολες ημέρες που έρχονται. Δεν έχουν ημερομηνία λήξεως; Με τι χαρά θα τα τρώνε και οι αδελφοί τους γύρω θα πεθάνουν της πείνας; Ο Χριστός δεν δίδαξε το «Πάτερ ημών»; 

Δεν λέει εκεί «και δος ημίν σήμερον»; Δηλαδή και οι χριστιανοί ενδιαφέρονται για τον παρά και τη μάσα μόνο; Έχει μεγάλη σημασία να δούμε καλά πού διοχετεύεται η αγωνιστικότητα των χριστιανών μας.

  Μη δίνουμε αφορμές γέλιου στους καραδοκούντες αθεόφοβους είρωνες, που τελευταία έχουν αρκετά αυξηθεί.

  Κρινόμαστε από τις επιλογές μας. Έχουμε ευθύνη για τις επιλογές μας. Χρειάζεται απαραίτητα μελέτη, γνώση, εμπειρία, φώτιση και συμβουλή.

  Ας το ξαναπώ.

 Χρειάζεται ειλικρινής μετάνοια όλων, υγιής μεταστροφή, αλλαγή νου, τρόπου ζωής, νέα νοοτροπία, άλλος προορισμός, διαφορετικός στόχος, υψηλός σκοπός, νοηματισμένος βίος. Η τιμιότητα, η δικαιοσύνη, η ειλικρίνεια μπορούν να επιστρέψουν σε αυτόν τον ταλαίπωρο τόπο.

   Δεν θα πρέπει  συνεχώς να ζούμε με καχυποψίες, φαντασίες, υπερβολές, φανατισμούς, ακρότητες και φατρίες. Δεν είναι ορθός τρόπος πνευματικής ζωής ο φόβος, ο τρόμος, ο πανικός και ο αντιδραστικός ξεσηκωμός κατά πάντων.

 Είμαστε σε έσχατους καιρούς;

 Ήλθαν τα σημεία των καιρών;

 Ο αντίχριστος σφραγίζει;

 Ήλθε το τέλος του κόσμου;

  Τα του Θεού θα γίνει...

   Ο αρχαίος άγιος Σιλουανός έλεγε: «Ο ουρανός και η γη να ενωθούν δεν φοβάμαι».

   Ο Χριστός χαρίζει στους πιστούς αφοβία, αταραξία, ελπίδα, αισιοδοξία και χαρά. 

Η ηττοπάθεια, η κατήφεια, η απαισιοδοξία και η ακαταστασία δεν ανήκει ποτέ στους Χριστιανούς!

Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

O άπιστος ορειβάτης

 

Ο άπιστος ορειβάτης

Η ιστορία μιλάει για έναν ορειβάτη, ο οποίος θέλησε να ανεβεί το ψηλότερο βουνό.

Ξεκίνησε, λοιπόν, την περιπέτεια του μετά από πολλά χρόνια προετοιμασίας. Όμως, επειδή ήθελε τη δόξα μόνο για τον εαυτό του αποφάσισε να σκαρφαλώσει το βουνό μόνος.

Η νύχτα, λοιπόν, έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα. Όλα ήταν μαύρα. Μηδενική ορατότητα.

Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα. Καθώς ο άνδρας ανέβαινε και απείχε λίγα μόνο μέτρα από την κορυφή του βουνού, γλίστρησε και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα.

Ο ορειβάτης πού το μόνο πού έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρομερή αίσθηση της βαρύτητας να τον τραβά. Συνέχισε να πέφτει… και σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου ήρθαν στο μυαλό του όλα τα καλά και τα άσχημα επεισόδια της ζωής του.

Σκεφτόταν, τώ­ρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σκοινί πού ήταν δεμένο στη μέση του να τον τραβά δυνατά. Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον στον αέρα.

Μόνο το σκοινί τον κρατούσε ζωντανό.

Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας και μιάς άλλης επιλογής, φώναξε:

– Θεέ μου, βοήθησε με!

Ξαφνικά μια άλλη φωνή από τον ουρανό ακούστηκε:

– Τί θέλεις να κάνω;

– Σώσε με, Θεέ μου!

– Αληθινά, νομίζεις ότι μπορώ να σε σώσω;

– Βέβαια, πιστεύω ότι Εσύ μπορείς!

– ΤΟΤΕ, ΚΟΨΕ ΤΟ ΣΚΟΙΝΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΣΟΥ….

Αλλά δεν το έκανε!

Η ομάδα διάσωσης, την άλλη μέρα, είπε ότι ένας ορειβάτης βρέθηκε πεθαμένος, παγωμένος και το σώμα του κρεμόταν από ένα σκοινί. Τα χέρια του κρατούσαν σφιχτά το σκοινί ΜΟΝΟ 3 μέτρα μακριά από τη γη…

Πηγή : imverias

Μ.Φώτιος:"Αν δαγκώνετε και κατατρώγετε ο ένας τον άλλο…".

Μ.Φώτιος:"Αν δαγκώνετε και κατατρώγετε ο ένας τον άλλο…".

Παρακάτω θα δούμε την ερμηνεία του ιερού Φωτίου στο εδάφιο του απ. Παύλου που γράφει στην επιστολή του προς τις εκκλησίες της Γαλατίας «ει δε αλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε, βλέπετε μη υπ’ αλλήλων αναλωθήτε» (Γαλάτας 5,15).

«Επειδή ο Παύλος, του οποίου η γλώσσα είναι όργανο του παναγίου Πνεύματος, είπε, «Εσείς αδελφοί, έχετε κληθεί για την ελευθερία», και δίδαξε ότι δεν υπόκειται στη δουλεία της περιτομής ούτε σπαταλά τον καιρό του κάτω από το ζυγό του νόμου, για να μην νομίσουν ότι τους χαρίζει την ελευθερία και όσα δεν μπορούν να πράττουν, και την αφορμή της ελευθερίας την μετατρέψουν σε ύβρη της ελευθερίας, υποτασσόμενοι στην σάρκα, πρόσθεσε· «Αλλά με την αγάπη να γίνετε δούλοι ο ένας στον άλλο».

Κληθήκατε, λέγει, για ελευθερία· αποφύγετε τη δουλεία της σάρκας· η δουλεία της σάρκας και άλλα πάθη προξενεί και την κακία, αλλά βέβαια απωθεί και την αγάπη.

Για να αφήσω λοιπόν τώρα τα άλλα, αυτό το πλήγμα που μας έρχεται από τη σάρκα, αυτό δηλαδή που νεκρώνει την αγάπη, μην υποχωρήσετε καθόλου και μη του δώσετε την αφορμή να σας πλήξει. Και αυτό θα γίνει πως;

Αν είστε με την αγάπη δούλοι ο ένας του άλλου, γιατί η δουλεία μέσω της αγάπης είναι η εγγύηση της ουράνιας καθαρής ελευθερίας και εγκαθιστά μέσα στις καρδιές των ανθρώπων την ειρήνη.

Έπειτα, δείχνοντας ότι το να αγαπά κανείς τον πλησίον του όπως τον εαυτό του είναι το αποκορύφωμα και του νόμου, και αφού έτσι παρουσίασε το ύψος και την ωφέλεια της αγάπης από αυτά που συμβαίνουν ακολουθώντας τον ανθρώπινο βίο, περισφίγγει τη διδασκαλία.

Επειδή δηλαδή οι πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν τόσο πολύ να σωφρονίζονται με τους νόμους και τις εντολές που απειλούν με τις τελευταίες τιμωρίες, όσο από την τιμωρία από τα πρόσκαιρα και άμεσα, προσθέτει τη συμβουλή από αυτά.

Εάν δεν σας συγκινεί ούτε η ελευθερία, ούτε το ότι έπρεπε να είστε από αγάπη δούλοι ο ένας του άλλου, ούτε ότι το πλήρωμα του νόμου είναι η αγάπη, αλλά θεωρώντας τα όλα αυτά ασήμαντα,«δαγκώνετε και κατατρώγετε ο ένας τον άλλο», τουλάχιστο, αν όχι κάτι άλλο, κατανοήστε αυτό, ότι η συμπεριφορά σας αυτή θα καταλήξει στην κατασφαγή και τον αφανισμό σας.

Προφυλαχθείτε λοιπόν να μη ξεπέσετε από την αγάπη, γιατί το να ξεπέσετε από αυτήν σας σπρώχνει σε διαμάχες και φιλονικίες και σας κάνει να οπλίζεστε ο ένας εναντίον του άλλου, και αυτά από κοινού προετοιμάζουν την καταστροφή και την απώλειά σας.

Εδώ παρενέβαλε την κατάλληλη στιγμή την αγάπη, αν και βέβαια προηγουμένως πρότεινε την απόρριψη της περιτομής και όλη η φροντίδα του ήταν συγκεντρωμένη σ’ αυτό το θέμα, για να μη συμβεί, αφού διαιρεθούν μεταξύ τους όσοι θεωρούσαν καύχημά τους την περιτομή και όσοι αποδέχονταν με θέρμη τα όσα νομοθετούσαν τα λόγια του Παύλου, να παραδώσουν τους εαυτούς τους σε στάσεις και ταραχές και διαμάχες, με τα οποία προξενείται και η αλληλοκαταστροφή που συνήθως βλέπουμε να ακολουθεί αργότερα».

Έργα Μ. Φωτίου, ΕΠΕ 3, σελ. 23-27

+Γέρων Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα:" Αγαπώ τον εαυτό μου σημαίνει, ότι ζω κατά τέτοιο τρόπο, ώστε σώζω τον εαυτό μου".

 

Αγαπώ τον εαυτόν μου σημαίνει, ότι ζω κατά τέτοιο τρόπο, ώστε σώζω τον εαυτόν μου. Εάν όμως κάνω τέτοια ζωή, που κολάζω τον εαυτόν μου, δεν αγαπώ τον εαυτόν μου. Θα καταλάβουμε αν αγαπάμε τον εαυτόν μας, από τη συνείδησή μας, με το αν μας ελέγχει ή όχι.

Θα αγαπήσεις, λέει ο Χριστός, κάθε άνθρωπο, όσο αγαπάς τον εαυτόν σου, όχι περισσότερο. Διότι το περισσότερο είναι για την αγάπη του Θεού! Τον Θεό θα Τον αγαπήσεις πάνω από όλους τους ανθρώπους. Χάρη του Χριστού μπορείς να δώσεις τη ζωή σου. Χάρη του ανθρώπου, μπορείς να δώσεις τη ζωή σου, μόνο όταν ξέρεις ότι θα σωθείς. Εάν ξέρεις ότι δεν θα σωθείς, δεν θα την δώσεις. Είναι πολύ λεπτό πράγμα... είναι λάθος να νομίζουμε, ότι επειδή δώσαμε τη ζωή μας σε κάποιον, θα σωθούμε, ενώ ήμασταν μέσα μας ατακτοποίητοι από αμαρτίες. Αυτό είναι λάθος!

Μπορεί κάποιος π.χ. στον πόλεμο να πέσει για κάποιους άλλους και να είναι ήρωας και να μη σωθεί. Δεν λέμε, ότι οι ήρωες κολάστηκαν, αλλά δεν λέμε και ότι οι ήρωες είναι άγιοι. Αλλά λέμε, ότι δεν σώθηκαν όλοι οι ήρωες...

«Να αγαπήσεις τον εχθρό σου», δεν το λέει καμμία θρησκεία, εκτός της Ορθοδοξίας. Αγαπώ τον εχθρό μου δεν σημαίνει ότι αγαπώ και συμφωνώ με τα αμαρτήματά του και με αυτά που κάνει, αλλά ότι προσεύχομαι γι' αυτόν.

Αγάπη είναι ο ίδιος ο Χριστός, η Αυτοαγάπη. Η λέξη "αγάπη", χωρίς Χριστό και εκτός Ορθοδοξίας, είναι η πιο πονηρή απάτη που εφεύρε ο σατανάς προκειμένου να ξεγελάσει πολλούς, με τον λεγόμενο "αγαπισμό"...

+Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα

Το χτύπημα της πόρτας....

 

Το χτύπημα της πόρτας…

(Αφιερώστε 2 λεπτά και διαβάστε το, ΑΞΙΖΕΙ)

Το χτύπημα της πόρτας…

Μια σκοτεινή νύχτα, έπιασε μια καταιγίδα κάποιον στον δρόμο.

Χτυπάει την πρώτη πόρτα που συναντά.

– Ανοίξτε μου σας παρακαλώ να γλυτώσω από τούτο το κακό.

– Α, δεν μπορώ, λέει μια αυστηρή φωνή από μέσα, εγώ είμαι η «Δικαιοσύνη». Είσαι άξιος της τιμωρίας αυτής. Δικαίως έρχεται στο κεφάλι σου. Εγώ την έστειλα!

Χτυπάει κι άλλη πόρτα παρακεί…

– Άνοιξε μου, λέει, να προφυλαχτώ.

– Εδώ μένει η «Αλήθεια», λέει μια φωνή από μέσα! Ποτέ δεν σου άρεσε η συντροφιά μου.

Πώς με θυμήθηκες τώρα;

Κι ο ταλαίπωρος άνθρωπος προχώρησε απελπισμένος.

Χτυπάει τρίτη πόρτα τώρα.

– Άνοιξε μου σε παρακαλώ. Ποιος κάθεται εδώ;

– Το «Έλεος», απαντά μια πρόθυμη φωνή από μέσα και την ίδια στιγμή η πόρτα ανοίγει.

Πέρασε μέσα φίλε μου, του λέει, τόσο καιρό σε περίμενα! Φόρεσε αυτά τα καθαρά, καινούργια ρούχα, για σένα τα έχω, ξεκουράσου τώρα!

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟ ΚΑΘΕ ΜΕΤΑΝΟΗΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ!!!

Αλήθεια όμως, εμείς έχουμε μετάνοια, ταπείνωση, εξομολογούμαστε τα λάθη μας, πλησιάζουμε την Θεία Κοινωνία, τον ίδιο τον Θεό για να ζητήσουμε συγχώρεση και προστασία και να ξεκουραστούμε κοντά Του, στην στοργική αγκαλιά Του;

ΠΟΘΟΥΜΕ ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΚΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ;

Ας ρωτήσουμε τους εαυτούς μας. Εκείνος μας περιμένει…

Άγιος Αθανάσιος Χαμακιώτης: "Και τώρα, Κύριε, Εσύ κι εγώ!".

 

Γέροντας, π. Αθανάσιος Χαμακιώτης: Και τώρα, Κύριε, Εσύ κι εγώ!

Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Αθανάσιος Χαμακιώτης (1891–1967).

 Έλεγε ο μακαριστός Μητροπολίτης Άρτης Ιγνάτιος: «Τόση ήταν η ευλάβειά του [του Γέροντα, π. Αθανασίου Χαμακιώτη] και η αφοσίωσή του στη θεία Λειτουργία, ώστε και φίδια να τον δάγκωναν δεν θα έπαιρνε είδηση».

Όταν έλεγε «τα σα εκ των σων» ακουγόταν ένας γδούπος και όλοι έπεφταν γονατιστοί. Κανείς δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος. Ποιος μπορεί να περιγράψει τον τόνο και το χρώμα της φωνής του, όταν πρόφερε τα λόγια του καθαγιασμού.

Και ερχόταν η ώρα της θείας Μεταλήψεως. Η θεία Λειτουργία στο αποκορύφωμά της. Τα παιδιά του έφερναν στην κατάλληλη στιγμή το ζέον που έβραζε, έτσι το ήθελε.

– Να βράζει παιδί, το ζέον πρέπει να είναι καυτό.

 Διηγείται ένα από τα «παπαδάκια»: «Όταν του πηγαίναμε το ζέον, το σκεύος έκαιγε. Δεν πιανόταν. Αυτός δεν ενοχλείτο καθόλου. Το έπιανε με το χέρι του και το έριχνε σταυρωτά στο Άγιο Ποτήριο. Όλα τα παιδιά απορούσαμε πώς δεν καιγόταν. Όσες φορές πήγαμε να το ακουμπήσουμε καιγόμασταν… Έπειτα μας έβγαζε από το ιερό. Ήθελε να μείνει μόνος του αυτή την ιερή στιγμή».

 Και αυτό έχει την εξήγησή του, όπως γράφει ο π. Α.Ρ.: «Είχε ιδιάζουσες παιδαγωγικές αντιλήψεις. Φρόντιζε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την αγωγή των παιδιών που τον διακονούσαν στο ιερό Βήμα. Τα αγαπούσε πατρικά. Τα δίδασκε και τα κρατούσε αυθεντικά. Όταν έφτανε το χρονικό σημείο που επρόκειτο να «μελίσει τον άγιον Άρτον» και να μεταλάβει εκείνος, έπρεπε να μείνει μόνος, εκείνη τη μοναδική γι’ αυτόν άχρονη στιγμή.

– Και τώρα, Κύριε, Εσύ κι εγώ, έλεγε.

Ίσως τα παιδιά δεν θα μπορούσαν να εισπράξουν με το δέοντα σεβασμό τις «εκδηλώσεις» του προς τον Κύριό του. Η παρουσία άλλων, σε τέτοιες στιγμές, επηρεάζει αρνητικά την κατάνυξη. Ο γέροντας δεν ήθελε, ή δεν μπορούσε να κοινωνεί χωρίς δάκρυα. Μιλούσε στον Κύριό του θερμά και απλά, «χωριάτικα».

Καθώς έτρεχαν -κάποτε κρουνηδόν- τα δάκρυά του, ακουγόταν ιεροπρεπής και ικετευτική η αχνή κραυγή του, επίμονα και επαναληπτικά.

– Σχώρα με, Σχώρα με…

Και τότε, τον διαπερνούσε, εμφανώς και αισθητώς, ένας σεισμός θεϊκός!

Μετά από κάθε θεία Λειτουργία, ήταν μούσκεμα, υποχρεωμένος να αλλάζει».

[…]

Διηγείται ο Μητροπολίτης Αργολίδος Ιάκωβος: «Κατά την ώρα του κοινωνικού απαγόρευε αυστηρά να υπάρχει άλλος άνθρωπος μέσα στο ιερό Βήμα. Τα παιδιά έβγαιναν έξω. Όταν κοινωνούσε αλλοιωνόταν η μορφή του. Ως διάκονος είχα αντικρύσει θέαμα εξαίσιο.

Έκλαιγε σαν μικρό παιδάκι. Ή ένα μικρό παιδάκι έβλεπες ή τον π. Αθανάσιο ήταν το ίδιο.

Και παράλληλα η μορφή του έλαμπε από ένα περίεργο φως όταν κοινωνούσε των Αχράντων Μυστηρίων. Τότε κατάλαβα γιατί δεν επέτρεπε στα παιδιά ή σε οποιονδήποτε άλλον να παραμείνει μέσα».

 Απόσπασμα από το βιβλίο του Μητροπολίτου Αργολίδας, Νεκτάριου (Αντωνόπουλου) «Ιερομόναχος Αθανάσιος Χαμακιώτης», των εκδόσεων Πορφύρα.

Πηγή: pemptousia.gr

+Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος :" Μαρτυρία αγιότητας για τον πατήρ Αθανάσιος Χαμακιώτη".

 

Κατά το θέρος του 1965 (παραμονάς «15 Αυγούστου») μετέβην εις επίσκεψίν του.

(Τον εγνώριζον, εννοείται από παλαιότερον).

 Λόγω μακράς απουσίας του πνευματικού μου εξ Αθηνών, τον παρεκάλεσα να δεχθή και την εξομολόγησίν μου. Εισήλθομεν εις το ναύδριον του αγίου Γεωργίου και εκαθήσαμεν εις δύο σκαμνία.

 Ότε ετελειώσαμεν, εγονυπέτησα δια την συγχωρητικήν Ευχήν.

Αφού ηγέρθην, μου λέγει:

 «Σας παρακαλώ, καθήσατε».

Υπέθεσα ότι θα θέλη να μου δώση συμβουλήν τινά.

Εκάθησα εγώ, εκάθησε και εκείνος.

Αφαιρεί το επιτραχήλιόν του και μου το προσφέρει, λέγων: «Παρακαλώ, φορέσατέ το».

Έμεινα εμβρόντητος. «Τι είπατε;», εψέλλισα, ευθύς ως συνήλθον εκ της καταπλήξεως.

 Μου επαναλαμβάνει την αυτήν φράσιν: «Παρακαλώ, φορέσατε το».

«Πάτερ Αθανάσιε, αυτό είναι αδύνατον», απαντώ. «Σας παρακαλώ!» επιμένει.

 «Πάτερ Αθανάσιε, ζητήσατέ μου ό,τι άλλο θέλετε. Είμαι έτοιμος να κάμω ‘τούμπες’. Αυτό όμως που ζητείτε μου είναι αδύνατον. Να εξομολογήσω εγώ Σας;».

«Σας παρακαλώ» επαναλαμβάνει μετά πολλής ευγενείας, αλλά και τί­νος επιτακτικότητος, ενώ η χειρ του, κρατούσα το επιτραχήλιον, ήτο συνεχώς τεταμένη προς το μέρος μου.

 Αρνούμαι. Επιμένει. Αρνούμαι. Επιμένει. Εις το τέλος, εντρεπόμενος να βλέπω τεταμένην την γηραλέαν χείρα του, υποχωρώ.

 Λαμβάνω με τρέμουσαν χείρα το επιτραχήλιο και το φορώ. (Εγνώριζον ότι είχε την άδειαν του οικείου Επισκόπου να αναθέτη εις γνωστούς του Κληρικούς οιανδήποτε ιεροπραξίαν εντός του Ησυχαστηρίου).

 Έσκυψα την κεφαλήν και ήκουον σιωπών ό,τι είχε να μου είπη. Εγονάτισε δια την Ευχήν και εχρειάσθη να τον βοηθήσω ίνα εγερθή, διότι το γήρας και αι ασθένειαι του είχον στερήσει την ευκινησίαν.

Έφυγον όχι απλώς συντετριμμένος, αλλά με την αίσθηση ότι είχον υποστή εγκαύματα εκ πτώσεως εις λέβητα με ζέον ύδωρ.

 Η εικών αύτη, η συγκλονιστική δι’ εμέ εικών ενός παλιού και αγίου Γέροντας γονυπετούς υπό το επιτραχήλιον ενός νέου και άπειρου Κληρικού, επί ημέρας δεν έφευγεν εκ της μνήμης μου...

Ευθύς μετά την εξομολόγησίν Του, μου λέγει: «Από πολύ καιρόν με απασχολεί ένα πρόβλημα της Μονής και θα ήθελα την γνώμην σας».

Ενώ εξέθετο το πρόβλημα, εγώ εσχεδίαζον κατά νουν την απάντησίν μου.

 Εσκεπτόμην να Του είπω: «Πάτερ μου, έχετε τα διπλάσια και πλέον έτη από εμέ (εγώ ήμουν τότε 35-36 ετών).

 Έχετε πείραν μυριοπλάσιον της ιδικής μου.

 Έχετε μεμαρτυρημένως ζωήν αγίαν και πλούσιον τον φωτισμόν του Κυρίου.

Εγώ εις όλα αισθάνομαι νήπιον ενώπιόν Σας. Είναι λοιπόν δυνατόν να τολμήσω να δώσω εγώ συμβουλήν εις Υμάς;

Λύσατε μόνος Σας το πρόβλημα με τον φω­τισμόν που δια της προσευχής θα Σας δώσει ο Κύριος.

 Μη ζητείτε συμβουλάς από εμέ. Με φέρετε εις πολύν δύσκολον θέσιν...».

Ετέρα όμως σκέψις, υπεισελθούσα, αντέκρουσε την ανωτέρω: «Εάν ο άνθρωπος, ολίγον πριν έλθης προσηυχήθη εν ταπεινώσει και είπε: ‘Κύριέ μου, εγώ θα θέσω το πρόβλημα εις τον πρώτον Ιερέα που θα εμφανισθή, όποιος και αν είναι, και θα ζητήσω την συμβουλήν του, Συ δε φώτισέ τον να μου είπη τα πρέποντα’, έχεις δικαίωμα να αρνηθής;

Η άρνησίς σου θα είναι κατά Θεόν;

Ποίησον αγάπην, και κάμε υπακοήν και ειπέ Του ό,τι νομίζεις, ό,τι ‘σου κατέβη’.

Και βλακείαν να του είπης, ο Θεός θα λύση το πρόβλημα.

Εύρον ορθοτέραν την δευτέραν σκέψιν και ότε ετελείωσεν, είπον εν πολλή συστολή την γνώμην μου δια την αντιμετώπισιν του ζητήματος...

 Μετά πάροδον χρονικού τίνος διαστήματος, κατά τινά νέαν επίσκεψίν μου, πλήρης χαράς και με μίαν παιδικήν απλότητα μου ανεκοίνωσεν ότι «ηκολούθησε την συμβουλήν μου» και το πρόβλημα ελύθη ολοκληρωτικώς, διό και μου... ώφειλε «πολλήν ευγνωμοσύνην»!...

Εγώ ητένιζον το ιλαρόν και γαλήνιο πρόσωπόν Του, το πάντοτε πράον, φωτεινόν και ακτινοβόλον και εμειδίων...

Προετίμησα να σιωπήσω.

Οι άγιοι, εσκέφθην, έχουν πολλάς τοιούτου είδους, (τονίζω: τοιούτου είδους!) «πλάνας» και «ψευδαισθήσεις».

Αν δεν τας είχον, άλλωστε, δεν θα ήσαν άγιοι...

Ας διατηρήση λοιπόν και ο π. Αθανάσιος την ιδικήν του.

Ας πιστεύη δηλαδή ότι η δική μου «σοφή (!) συμβουλή» έλυσε το πρόβλημα και όχι η ιδική του αγιότης, η οποία τον ωδήγει εις τόσην ταπείνωσιν...

Είθε να έχωμεν όλοι την αγίαν ευχήν του...

Μετά πολλής τιμής και αγάπης εν Κυρίω Ιησού Επιφάνιος I. Θεοδωρόπουλος Αρχιμανδρίτης.

Ἁγίου Ἰωάννου της Κρονστάνδης : Η Ταπείνωση της Παναγίας

 Ἁγίου Ἰωάννου της Κρονστάνδης : Η Ταπείνωση της Παναγίας

Τί ἀνύψωσε τὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ πάνω από όλα τὰ δημιουργήματα; Ἡ ταπείνωση. Ὁ Θεὸς «ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ» (Λκ. 1, 48), καὶ γι’ αὐτὴ τὴν ἐπιβραβευμένη ταπείνωσή Της τὴν μακαρίζουν ὅλες οἱ γενιές.

Καὶ ἐσὺ περισσότερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα προσπάθησε νὰ ἀποκτήσεις ταπείνωση. Ὁ Θεὸς στοὺς ταπεινοὺς δίνει τὴ χάρη, ἐνῶ στοὺς ὑπερήφανους ἀντιτάσσεται.

Ἡ Παναγία εὐεργετεῖ

Ἡ Παναγία εἶναι καὶ σήμερα ζωντανή. Καὶ ὄχι μόνο ζεῖ, ἀλλὰ καὶ ζωοποιεῖ καὶ θεραπεύει τὶς ψυχὲς καί, ἂν εἶναι πρὸς τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς, καὶ τὰ σώματα ἐκείνων τῶν πιστῶν ποὺ προσεύχονται σ’ Αὐτήν. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ Ἅγιοι ζοῦν καὶ μετὰ τὸ θάνατο…

* * *

Ὑπεραγία Θεοτόκε Παρθένε! Ἐξαιτίας τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Υἱοῦ Σου, ποὺ μεταλαμβάνω τόσο συχνά, τολμῶ νὰ πῶ ὅτι ἔχω μὲ Σένα συγγένεια!

Ὦ Δέσποινα τοῦ κόσμου! Ἀπὸ Σένα ἔλαβε ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ αὐτὸ τὸ Σῶμα καὶ Αἷμα. Τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου ποὺ μεταλαμβάνω εἶναι ἴδια μὲ τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου ποὺ εἶναι στοὺς οὐρανούς.

Πῶς μπορῶ νὰ μὴν ἀγαπάω Ἐσένα, καὶ πιὸ πολὺ τὸν Υἱό Σου, δικό Σου καὶ δικό μου Θεό; Ὦ Πανάχραντε Δέσποινα! Δῶσε μου νὰ ἔχω συγγένεια μὲ Σένα ὄχι μόνο ἐξαιτίας τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, ποὺ πολλὲς φορὲς μεταλαμβάνω ἀνάξια, ἀλλὰ νὰ πλησιάσω καὶ τὸ δικό Σου βαθμὸ τῆς πίστης, τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐλπίδας, νὰ ὁμοιάσω Ἐσένα στὶς σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματα.

Ὦ Πανάχραντε Δέσποινα! Ἔχω μεγάλη ἀνάγκη καὶ θέλω νὰ ἀποκτήσω καρδιὰ καθαρή! Τὰ πάντα γιὰ Σένα εἶναι δυνατά, Ὑπερευλογημένη· μπορεῖς νὰ παρακαλέσεις τὸν Υἱὸ καὶ Θεό Σου νὰ μοῦ χαρίσει καρδιὰ καθαρή, ὅπου κατοικεῖ πίστη, ἐλπίδα, καὶ ἀγάπη. Κάνε το, Πανάχραντε!

* * *

Τί σημαίνουν τὰ θαύματα ἀπὸ τὶς εἰκόνες τῆς Παναγίας; Σημαίνουν ὅτι ἡ Δέσποινα Θεοτόκος, ἡ Μητέρα τοῦ Σωτῆρα μας, πάντα ἀκούει τὶς προσευχὲς ποὺ μὲ πίστη καὶ ταπεινὴ καρδιὰ, Τῆς ἀπευθύνονται ἐνώπιον τῶν εἰκόνων της. Καὶ σὲ μερικὲς ἀπ’ αὐτὲς δείχνει φανερὰ σημάδια τῆς παρουσίας της.

Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά, μὲ πόση εὐλάβεια πρέπει νὰ συμπεριφέρονται οἱ πιστοὶ πρὸς τὶς εἰκόνες τῆς Παναγίας! Ἡ ἀόρατη χάρη της εἶναι παροῦσα σὲ κάθε εἰκόνα της, ἰδίως ἂν αὐτὴ ἡ εἰκόνα ἁγιογραφήθηκε μὲ τὸ χέρι ἑνὸς εὐλαβοῦς ἀνθρώπου.

* * *

Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε! Μὲ τὶς πρεσβεῖες Σου, τὴν εὐσπλαχνία Σου, ἔχω ἠρεμία καὶ χαρὰ μέσα μου· ἡ ψυχή μου εἶναι ἐλεύθερη καὶ ἀνάλαφρη, στὴν καρδιά μου ἔχω εἰρήνη καὶ ἡσυχία.

Μὲ ὑπεράσπισες, ἐμένα τόν μετανοοῦντα ἄθλιο καί τόν ἁμαρτωλό, ἐνώπιον τῆς δικαιοσύνης τοῦ Υἱοῦ Σου καὶ τοῦ Θεοῦ μας καὶ Τὸν ἔκανες νὰ μὲ σπλαχνιστεῖ, ἐμένα τὸν χειρότερο ἀπ’ ὅλους. Φανερὴ εἶναι ἡ χάρη Σου γιὰ τὴν ψυχή μου μετὰ τὴ δοξολογία ποὺ ψάλλαμε μπροστὰ στὴν εἰκόνα Σου, τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ Καζάν! 21 Ὀκτωβριοῦ 1858.

* * *

Ὕμνησε τὴν Παντάνασσα, μὴν ξεχάσεις Αὐτὴν ποὺ σὲ εὐεργέτησε, μὴν ξεχάσεις νὰ εὐχαριστήσεις «τὴν ὑπέρμαχο στρατηγόν», ποὺ σὲ ἀπάλλαξε ἀπὸ τὰ δεινά.

Ἡ Παναγία φέρνει γαλήνη

Τὸ ἔλεος τῆς Παναγίας. Στὶς 24 Φεβρουαρίου ἤμουν στὴ Ραμπόβ. Συμμετεῖχα στὴν κηδεία τῆς συζύγου τοῦ ἱερέα Σοκολόβ. Ὅταν μπῆκα μέσα σὲ μὶα ἐκκλησία ἀπ’ αὐτὲς ποὺ βρίσκονται στὸ νεκροταφεῖο, εἶχα στὴν καρδιά μου θλίψη, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπὸ ὀλιγοπιστία καὶ τὴν ὁποία προκαλεῖ τὸ πνεῦμα τῆς κακίας.

Ἔριξα τὸ βλέμμα μου στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας τοῦ Τύχβιν καὶ δὲν μποροῦσα νὰ πάρω ἀπ’ αὐτὴν τὰ μάτια μου. Τὸ πρόσωπό Της ἦταν γαλήνιο, ταπεινὸ καὶ γεμᾶτο ἀγάπη. Εἶπα μέσα μου: «Πόση γαλήνη καὶ ἡσυχία, ποὺ δὲν εἶναι αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ὑπάρχουν στὸ πρόσωπό Σου, Ἄχραντε Παρθένε!», καὶ σὰν νὰ ἄκουσα ἀπ’ Αὐτὴν μὶα ἀπάντηση, ποὺ πολὺ καθαρὰ ἀντήχησε στὴν καρδιά μου: « Τί σὲ ἐμποδίζει νὰ ἔχεις εἰρήνη καὶ ἡσυχία στὴν καρδιά σου;

Δὲ γνωρίζεις ποῦ πρέπει νὰ ψάχνεις γιὰ νὰ τὰ βρεῖς;» Μὲ τὴ σκέψη καὶ τὴν καρδιά μου στράφηκα σ’ Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ Πηγὴ τῆς εἰρήνης καὶ ἀμέσως ἀπέκτησα τὴν ποθητὴ ἡσυχία…

* * *

Δέσποινα Θεοτόκε! Παρηγοριὰ τῶν θλιβομένων, Σὲ δοξολογοῦμε καὶ Σὲ εὐχαριστοῦμε! Τὰ βάσανα τῆς καρδιᾶς μας τὰ μεταμορφώνεις σὲ γαλήνη καὶ τὴ θύελλα τῶν παθῶν σὲ ἡσυχία τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ! Ἀσταθὴς καὶ πονηρὴ καρδιά μου! Νὰ μὴν τολμήσεις ποτὲ νὰ ἀμφισβητήσεις τὶς φανερὲς εὐεργεσίες τῆς Βασίλισσας τῶν Οὐρανῶν!

* * *

Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ προσευχήθηκα ἀπὸ τὴν καρδιά μου στὴ Βασίλισσα ὅλου τοῦ κόσμου, αἰσθάνθηκα στὴν ψυχὴ ἀνακούφιση. Καὶ στὸ ἑξῆς μὴ μὲ ἀφήνεις, Παντάνασσα.

Ἐξύμνηση τῆς Παναγίας

Μητέρα τῆς δικῆς μας Εἰρήνης, Μητέρα τῆς δικῆς μας Χαρᾶς, Μητέρα τῆς δικῆς μας Ἐλπίδας καὶ δικῆς μας Ἀγάπης. Μητέρα Αὐτοῦ ποὺ ὑπάρχει, Αὐτοῦ ποὺ οὐσιώνει τὰ πάντα. Μητέρα Ἄχραντε, τὸ ὕψος τῆς δικῆς σου ἁγνότητας δὲν μπορεῖ νὰ φαντασθεῖ ἡ δική μας ἀκάθαρτη ψυχή.

Μητέρα Παμμακάριστε, τήν ἀγαθότητά σου δέν μπορεῖ νά συλλάβει ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου. Μητέρα πάντων τῶν χριστιανῶν, οἱ εἰκόνες σου εἶναι σὲ κάθε πόλη καὶ κάθε χωριὸ καὶ μαρτυροῦν τὴ γρήγορη βοήθεια ποὺ προσφέρεις σὲ μᾶς. Νὰ εἶσαι καὶ γιὰ μένα τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ τρισάθλιο γρήγορη βοήθεια καὶ προστάτρια στοὺς πόνους, στὶς θλίψεις καὶ στοὺς πειρασμούς!

Πῶς νὰ προσευχόμαστε στὴν Παναγία

Νὰ φανταστεῖς ὅτι στέκεσαι μπροστὰ στὴ βασίλισσα καὶ τὴν παρακαλεῖς νὰ πραγματοποιήσει κάποιες δικές σου ἐπιθυμίες. Μὲ τί δέος καὶ τί σεβασμὸ θὰ τὸ ἔκανες! Σκέψου τώρα ὅτι και αὐτή εἶναι ἄνθρωπος, ὅπως καί ἐσύ.

Σκέψου τώρα πῶς πρέπει νὰ στέκεσαι μπροστὰ στὴ Βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, στὴ Μητέρα τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, μὲ τί δέος καὶ τί εἰλικρίνεια! Ἀνέκφραστη εἶναι ἡ μεγαλωσύνη της καὶ ἀπερίγραπτη ἡ τελειότητα. «Πᾶσα ἡ δόξα τῆς θυγατρὸς τοῦ βασιλέως ἔσωθεν» (Ψαλ. 44, 14). Αὐτὴ εἶναι τόσο κοντὰ στὸ Θεό. Πρόσεχε, νὰ προσεύχεσαι σ’ Αὐτὴν μὲ ἀνάλογο δέος, μὲ καθαρή καὶ συντετριμμένη καρδιά.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης

«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ».

Ἐκδόσεις: Ὀρθόδοξος Κυψέλη 2004

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Πως του έδωσε η Παναγία την αδιάλειπτη προσευχή;

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Πως του έδωσε η Παναγία την αδιάλειπτη προσευχή;

Όταν άρχισε να βραδιάζη, έστρεψε το βλέμμα του προς τον ναό της Μεταμορφώσεως, ο οποίος βρίσκεται στην κορυφή του Άθωνος

«Προτού δε να καθίσω εις τον Γέροντα, είχον συνήθειαν κάθε απόγευμα δυο τρεις ώρες μέσα εις την έρημον -όπου είναι μόνον θηρία- εκαθήμην και απαρηγόρητα έκλαιγα, ώσπου εγένετο λάσπη το χώμα από τα δάκρυα και με το στόμα έλεγα την ευχήν.

Δεν εγνώριζα με τον νουν να την λέγω, αλλά παρεκάλουν την Παναγίαν μας και τον Κύριον να με δώσουν την χάριν να λέγω νοερώς την ευχήν, καθώς γράφουν εις την Φιλοκαλίαν οι άγιοι».

Η Παναγία πράγματι εισήκουσε τις δακρύβρεχτες παρακλήσεις του νεαρού ακόμη Φραγκίσκου και με έναν θαυμαστό τρόπο του έδωσε το χάρισμα της αδιάλειπτης προσευχής.

Μια μέρα που είχε δοκιμάσει έναν δύσκολο πειρασμό, καθόταν εξαντλημένος σε μια χαράδρα και έκλαιγε ασταμάτητα για 10-12 ώρες.

Όταν άρχισε να βραδιάζη, έστρεψε το βλέμμα του προς τον ναό της Μεταμορφώσεως, ο οποίος βρίσκεται στην κορυφή του Άθωνος, και προσευχήθηκε λέγοντας:

«Κύριε, καθώς μεταμορφώθης εις τους μαθητάς Σου, μεταμορφώθητι και εις την ψυχήν μου.

Παύσον τα πάθη, ειρήνευσον την καρδίαν μου. Δος ευχήν τω ευχομένω και κράτησον τον ακράτητον νουν μου».

Τότε ήλθε πνοή, ένας λεπτός αέρας από τον ναό γεμάτος ευωδία, και γέμισε η ψυχή του χαρά, φωτισμό, θεία αγάπη και η καρδιά του άρχισε να βρύη αδιάλειπτα την ευχή.

Από τότε, μέχρι το τέλος της ζωής του, η καρδιά του δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να προσεύχεται, παρά τους μεγάλους πειρασμούς που πέρασε.

Όσιος Ιωσήφ ο ησυχαστής: "Ὅταν ὁ νοῦς τοῦ ἄνθρώπου καθαρισθῇ καί φωτισθῇ..".

"Ὅταν ὁ νοῦς τοῦ ἄνθρώπου καθαρισθῇ καί φωτισθῇ.."

Κάποτε, ἐνῷ ἦταν κλεισμένος μέσα στό κελλάκι του ο Όσιος Ιωσήφ ο ησυχαστής κι᾿ ἔκανε προσευχή, χτυπάει ἡ πόρτα, (εἶχε ἔρθει ὁ πατήρ Ἀθανάσιος, ἀλλά δέν τό ἤξερε ὁ Γέροντας πώς θά ἐρχόταν).

Ἄνοιξε, πάτερ Ἀθανάσιε, τοῦ εἶπε.

Πῶς ἤξερες, Γέροντα ὅτι θά ἐρχόμουν;

Καί ἀπαντᾶ ὁ Γέροντας:

Καλά, δέν ἐρχόσουν ἀπό ἐκεῖνο τόν δρόμο καί πέρασες ἀπό τήν σπηλιά πού εἶνια ἡ Παναγία, ἄναψες τό καντηλάκι, κάθισες λίγο καί ξεκουράστηκες, κι᾿ ἀπό ᾿κεῖ τώρα ἦρθες ἐδῶ;

Ναί.

Σέ παρακολουθῶ ἀπό ποῦ ἔρχεσαι.

Ὁ πατήρ Ἰωσήφ ὁ νεώτερος, πλησίασε τότε τόν Γέροντα ζητώντας νά μάθῃ τόν τρόπο πού τό πληροφορήθηκε αὐτό καί τοῦ εἶπε τά ἑξῆς:

«Εἶναι καλύτερα νά σοῦ εὐχηθῶ νά τό αἰσθανθῇς μᾶλλον, παρά νά μάθῃς τό πῶς γίνεται σάν ξερή γνῶσι ὅμως, ἀφοῦ ἐπιμένεις, ἄκουσε:

Καθόμουν ἐδῶ στό παράθυρο μου γονατιστός, στά κουρέλια μου, κι᾿ ἔλεγα τήν εὐχή. 

Σέ μιά στιγμή, ὅπως κρατοῦσα τόν νοῦ μου στήν ἐνέργεια τῆς, αὐξήθηκε περισσότερο τό Φῶς καί ὁ νοῦς μου ἄρχισε νά πλατύνεται καί νά περισσεύῃ τόσο, πού ὅλα ἔγιναν φωτεινά πλέον καί ἔβλεπα ὅλη τήν πλευρά τοῦ τόπου μας. Ἀπό τά Κατουνάκια ὥς τά μοναστήρια κάτω…μέχρι τήν Δάφνη! καθώς καί πίσω μου καί τίποτα δέν μοῦ ἦταν ἀφανές ἤ ἄγνωστο. Τό δέ Φῶς ἐκεῖνο δέν ἦταν ὅπως τό φυσικό πού δίνει ὁ ἥλιος ἤ τό τεχνητό πού κάνουν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά ἦταν Φῶς ἐξαίσιο, λευκό, ἄϋλο, πού δέν εἶναι μόνον ἀπ᾿ ἔξω, καθώς τοῦτο τό φυσικό, πού ἐπιτρέπει στούς ἔχοντας ὅρασι νά βλέπουν ἐξωτερικά. 

Τό Φῶς ἐκεῖνο εἶναι καί μέσα στόν ἄνθρωπο καί τό αἰσθάνεται σάν δική του πνοή καί τόν γεμίζει σάν τροφή καί ἀναπνοή καί τόν ἐλαφρύνει ἀπό τό φυσικό του βάρος καί τόν μεταμορφώνει ἔτσι, ὥστε νά μήν ξέρῃ, ἄν ἔχῃ σῶμα καί βάρος ἤ περιορισμό τινά.

Τότε, εἶδα καί τόν Ἀθανάσιο νά ἔρχεται πρός ἐμᾶς ἀπό τήν στράτα τοῦ Ἁγίου Παύλου φορτωμένος μέ τόν μεγάλο ντορβᾶ του καί ἔμεινα νά τόν παρακολουθῶ, ἕως ὅτου ἦρθε μέχρις ἐδῶ. Τόν ἔβλεπα σ᾿ ὅλες του τίς κινήσεις, πού καθόταν νά ξεκουραστῇ ἤ ἀκουμποῦσε τό φορτίο του, στή πηγή τῆς Ἁγίας Ἄννας, στό μῦλο, ὅπου σταμάτησε καί ἤπε νερό, καί μέχρι πού ἔφτασε στήν πόρτα μας καί πῆρε τό κλειδί καί ἄνοιξε καί μπῆκε μέσα καί ἦθρε μπροστά μου καί ἔβαλε μετάνοια. Ἀλλά τί εἶναι αὐτό καί σᾶς ἔκανε τόση κατάπληξι;

Ὅταν ὁ νοῦς τοῦ ἄνθρώπου καθαρισθῇ καί φωτισθῇ, ἐκτός τοῦ ὅτι ἔχει τόν δικό του φωτισμό, χωρίς τήν προσθήκη τῆς θείας Χάριτος, βλέπει καί πέραν τῶν δαιμόνων, καθώς λέγουν οἱ Πατέρες, τότε δέχεται ἐπιπροσθέτως καί τόν φωτισμό τῆς θείας Χάριτος, ὥστε αὐτή νά μπορῇ νά μένῃ μόνιμα σ᾿ αὐτόν καί τότε τόν ἁρπάζει σέ θεωρίες καί ὁράσεις, ὅπως καί ὅσο γνωρίζει αὐτή.

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής

+ Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα:" Ότι λέει και ζητάει η Παναγία από το Χριστό, γίνεται!".

«Ό,τι λέει και ζητάει η Παναγία από το Χριστό, γίνεται! Ποτέ δεν αστόχησε η Παναγία, να ζήτησε δηλ. κάτι και να μην έγινε. Πάντα γίνεται! Και αυτό γιατί η Παναγία πριν ζητήσει κάτι, το δουλεύει καλά το θέμα, θα το σκεφτεί πολύ καλά πριν το ζητήσει από τον Υιό Της και Θεό Της, αρκεί εμείς να Την αναπαύσουμε, σε αυτό που θέλει να δει μέσα μας στο νου και στη καρδιά μας». 

+Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα

π. Νικόλαος Λουδοβίκος: " Ε, μας λέει, μια μικρή φωτιά είναι, μ’ έναν κουβά νερό σβήνει".

 Όταν είχε ξεσπάσει ο πόλεμος στον Κόλπο, είχαμε φοβηθεί πολύ μη γίνει παγκόσμιος πόλεμος.

Βρέθηκα τότε στον άγιο Παΐσιο, τον επισκεφτήκαμε νωρίς εκείνο το πρωινό και ήταν ανήσυχος και έντονα πονεμένος.

Τι συνέβη γέροντα, τον ρωτήσαμε.

Άρχισε ο πόλεμος, μας είπε, το ήξερε ήδη πνευματικώ τω τρόπω.

Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε στο Άγιον Όρος τρόπος να το μάθεις τόσο γρήγορα. 

Τον ρωτήσαμε λοιπόν τι θα γίνει.

Ε, μας λέει, μια μικρή φωτιά είναι, μ’ έναν κουβά νερό σβήνει.

Τι παρρησία! Όλη η ανθρωπότητα αγωνιούσε, κι ο άγιος γνώριζε ότι αυτό δεν ήταν κάτι. 

Γιατί είχε ήδη κάνει την προσευχή στον Θεό, την δική του προσευχή που ήξερε αυτός να κάνει, και είχε λάβει ήδη την απάντηση από τον Θεό. 

Αυτοί οι άνθρωποι είχαν λάβει το μεγαλείο να συγκυβερνούν μετά του Θεού τον κόσμο.

Αυτή η φράση είναι του αγίου Βαρσανουφίου, ο οποίος έμεινε έγκλειστος 40 χρόνια. 

Κι όταν τον ρώτησαν μετά από 40 χρόνια, τι κάνεις πάτερ, ζεις;

-Ζω.

-Και τι κάνεις;

-Συγκυβερνώ μετά του Θεού τον κόσμο.

Τέτοια μεγάλη παρρησία αξιώνονται μερικοί άνθρωποι. 

Ναι, αλλά αυτή η παρρησία δεν έχει αποκλειστεί από εμάς. Είναι βέβαιο γεγονός το ότι έχει αποκλειστεί, αλλά εμείς το αποκλείσαμε. 

Αυτό ακριβώς μας λέει και ο απόστολος Παύλος. Έχουμε έναν μικρό και ασήμαντο Θεό γιατί είμαστε μικροί και ασήμαντοι κι εμείς. 

Εάν όμως βλέπαμε τον Θεό του Πορφυρίου, του Παϊσίου, θα λέγαμε τι Θεός είναι αυτός! Αυτός ο Θεός είναι μέγας! 

Αυτό συμβαίνει γιατί ο Θεός σκηνώνει πάνω σε ανθρώπινες προαιρέσεις, εκεί κατοικεί, άλλον τόπο δεν έχει να κατοικήσει.

π. Νικόλαος Λουδοβίκος

Ιερομόναχος Αναστάσιος: " Όταν κοιτάζω την Παναγία, θυμάμαι τη μάνα μου!",

 

Περάσαμε από ένα κελί έξω από τις Καρυές το κελί του παπά Γρηγόρη.

Αυτός ήρθε πολύ μικρός στο Άγιο Όρος, περίπου δέκα-δώδεκα ετών, και έγινε μοναχός.

Όταν πήγαμε εμείς ήταν γύρω στα ογδόντα πέντε με ενενήντα, και δεν είχε βγει ποτέ έξω από το Άγιον Όρος.

-Γέροντα θυμάστε τις γυναίκες;

-Ναι τις θυμάμαι.

Και δεν μας φτάνει αυτό το όμορφο ναι ,που ήταν αφοπλιστικό, ξαναρωτάμε:

-Πως είναι οι γυναίκες γέροντα;

Και περιμένουμε να μας περιγράψει πως είναι μια γυναίκα.

Κλείνει τα μάτια του σοβαρεύει εκείνη την ώρα και λέει:

-Όταν κοιτάζω την Παναγία, θυμάμαι τη μάνα μου.

Και όλες οι γυναίκες του κόσμου για τον παπά Γρηγόρη ήταν σαν την Παναγία και σαν τη μάνα του.

Δεν είναι μικρό πράγμα αυτό να αρχίσεις να μπερδεύεις τους Αγίους με τους ανθρώπους, 

και βλέπεις μέσα στο ναό 

οι άγιοι είναι από ένα σημείο και μετά, 

από ένα σημείο και κάτω που είναι τα στασίδια είμαστε εμείς, 

κι αυτός είναι ένας κύκλος , 

στην κορυφή ο Παντοκράτορας και συνεχίζει και φτάνει μέχρι κάτω εκεί που είμαστε εμείς.

Τα άνω τοις κάτω συνεορτάζει 

και τα κάτω τοις άνω συνομιλεί...

Δεν είναι μικρό πράγμα να μπορέσουμε να το νιώσουμε έστω και κάποια στιγμή.

Κάποια στιγμή..

Ιερομόναχος Αναστάσιος (Κελίου Τιμίου Προδρόμου- Διονυσίου του εκ Φουρνά)

+Γέρων Αρσένιος ο Σπηλαιώτης: " Τα μήλα της Θεοτόκου!".

 

Τα μήλα της Θεοτόκου!

«Μια φορά – διηγείται ο παππούς – ανεβαίνοντας κατά τον χειμώνα το χιονισμένο μονοπάτι, όταν κοντέψαμε στην Παναγία, είτε από δαιμονικήν ενέργειαν, είτε για να μας δοκιμάσει η Παναγία μας, έπιασε μια τόσο πυκνή ομίχλη, ώστε δεν βλέπαμε ούτε βήμα μπροστά μας.

Μου λέει ο Γέροντας : “π. Αρσένιε, εδώ πάνω οι τόποι είναι επικίνδυνοι. Μπορεί να πέσουμε σε κανέναν γκρεμό. Καλύτερα ας διανυκτερεύσουμεν εδώ και το ίδιον είναι”.

Tί να σας πω, βγάλαμε τόσο ωραίαν αγρυπνίαν, που δεν θα την ξεχάσω ! Το πρωί, μόλις έφεξε, τί να δούμε ; Ήμασταν έξω από την Παναγίαν. Ήταν κι αυτό δώρο της Παναγίας μας.

Ναι, αλλά μιάν άλλη φορά που ανεβήκαμε βράδυ εξαντλημένοι, παϊλντισμένοι, τί οικονόμησε η καλή Μητέρα μας ; Μπαίνοντας μέσα στον ναόν, μοσχοβολούσε η εκκλησία από δύο ολόφρεσκα μήλα, κολλημένα μπροστά από την εικόνα της.

Ο Γέροντας πιο τολμηρός μου λέει : “π. Αρσένιε, αυτά τα μήλα θα τα φάμε. και θα τραβήξουμε κομποσχοίνι σ΄ αυτόν που τα αφιέρωσε. Για μας τ΄ άφησε, επειδή έχουμε ανάγκη”.

Μόλις όμως τα φάγαμε – και ήταν τόσο γλυκά, ώστε λέγαμε ότι είναι σαν παραδεισένια – τότε άνοιξε ο νους μας και κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον. “Tί καιρός είναι τώρα π. Αρσένιε ;” Ήταν περίπου τέλη Φεβρουαρίου. “Πού βρεθήκαν τέτοια εποχή τόσο φρέσκα μήλα ;”

Αμέσως τότε πέσαμε με δάκρυα μπροστά στην εικόνα κι ευχαριστούσαμε, για το ουράνιο αυτό δώρο, την Παναγία μας, που μας εφρόντιζε σαν σπλαχνική μανούλα. Την εποχήν εκείνην ούτε ψυγεία υπήρχαν. Γι΄ αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ήταν δώρο της Παναγίας μας».

(Μακαριστός Γέρων Αρσένιος ο Σπηλαιώτης)

ΙΩΣΗΦ Μ.Δ., Ο ΓΕΡΩΝ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ (1886 – 1983),

ΣΥΝΑΣΚΗΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος: " Η αλήθεια για σένα ποια είναι;".

Η αλήθεια για σένα ποια είναι;

Ήρθε κάποιος χριστιανός, επαναλαμβάνω πριν από τέσσερα χρόνια, πέντε, δεν θυμούμαι, μου είπε το όνομά του, και ήλθε σε μένα επειδή είχε πεθάνει ο πνευματικός του, – γνωστός, από το Λοιμωδών, – και αμέσως μετά μου είπε: «Εγώ πάτερ μου, για να ξέρεις είμαι πολύ καλός χριστιανός, είμαι και ταπεινός, είμαι και δίκαιος», και τον ρώτησα από πού αυτό το συμπέρασμα.

Και μου απαντάει: «Έχω πολύτεκνη οικογένεια, είμαι τμηματάρχης στη Άλφα Δημόσια Υπηρεσία, πηγαίνω κάθε Κυριακή και γιορτή στην Εκκλησία, κάνω την προσευχή μου πρωί και βράδυ, δίνω πολλές ελεημοσύνες, και μάλιστα φτάνω μέχρι και την εντολή που δίνει ο Θεός, να δίνουμε μέχρι και το δέκατο από το μισθό μας, επισκέπτομαι τους αρρώστους στα νοσοκομεία, κατάκοιτους στα σπίτια, νηστεύω Τετάρτες και Παρασκευές και όλες τις Σαρακοστές, εξομολογούμαι τακτικά, κοινωνώ επίσης …»...

Όλα αυτά μου θύμισαν αμέσως τον Φαρισαίο, διότι τίποτε περισσότερο από το Φαρισαίο δεν είπε, όχι ο Φαρισαίος όλα τα έκαμεν,«Διαβάζω την Καινή Διαθήκη», κι ο Φαρισαίος ήξερε τον Νόμον του Θεού,«Και μάλιστα πολύ καλά, και πολλά όλα ωραία βιβλία, όπου κι αν πάω, όπου κι αν σταθώ, μιλάω για τον Αντίχριστο, για το φοβερό ΕΚΑΜ, για το εξακόσια εξήντα έξι, και καυτηριάζω το κακό, κάνω αυστηρές παρατηρήσεις στο όνομα του δικαίου, και καυτηριάζω το κακό, και του Ευαγγελίου, σε όλους, στη γυναίκα μου, στα παιδιά μου, στους συγγενείς μου, στους υφισταμένους μου, στους γειτόνους μου, στους εργάτες μου, στους συγκάτοικούς μου, σ’ αυτούς που είναι στο δρόμο, παντού, σε όλους, σε όλους, …» δεν τον άφησα να, συνεχίσει βέβαια, διότι είχα καταλάβει αρκετά, και κείνη τη στιγμή, με φώτισε ο Θεός, αν και είμαι αμαρτωλός, όντως αμαρτωλός είμαι, αμαρτωλός και άθλιος και του είπα τα εξής:

«Αν θέλεις να μάθεις συ ο ίδιος, πόσο καλός άνθρωπος είσαι, και τι είδους χριστιανός είσαι, και αν αυτό που νομίζεις ότι είσαι, αρέσει στο Θεό, θα πας αμέσως τώρα μόλις φύγεις από δω, στη γυναίκα σου, και στα παιδιά σου, και αύριο μεθαύριο στους συγκατοίκους της πολυκατοικίας, στους συγγενείς, στους συναδέλφους και λοιπά, και θα τους ρωτήσεις να σου πουν με απόλυτη ειλικρίνεια, τι γνώμη έχουν για σένα. Και μάλιστα τι μουρμουρίζουν πίσω από την πλάτη σου, και τι γνώμη έχουν για τον Χριστιανισμό που εσύ αντιπροσωπεύεις. 

Αυτός είναι ο κανόνας που σου βάζω. Και θα ’ρθείς ύστερα από μερικές μέρες να μου απαντήσεις. Μέχρι τότε δεν έχει Θεία Κοινωνία. 

Και μόνον την αλήθεια, και όσοι διστάζουν να σου την γράψουν ανώνυμα, να την τυπώσουν στην γραφομηχανή, και στα κομπιούτερς που υπήρχαν τότε, και να στα παραδώσουν μέσε σε κλειστά φάκελλα για να ξέρεις. Και όταν βέβαια θα ακούσεις και θα διαβάσεις τις γνώμες των συνανθρώπων σου, να σταθείς, να πάς στην Εκκλησία και να σταθείς μπροστά στην εικόνα του Χριστού, και να Τον ρωτήσεις, ύστερα από όσα μου είπαν, και από όσα διάβασα, αν πεθάνω σήμερα Χριστέ μου, κληρονομώ την Βασιλεία Σου;».

Βέβαια, έφυγε θιγμένος, θυμωμένος, στεναχωρημένος και προβληματισμένος. Γύρισε όμως ύστερα από τρεις εβδομάδες. Έπεσε στα γόνατα και ομολόγησε φωνάζοντας:

«Πάτερ μου είμαι αμαρτωλός, είμαι εγωιστής, μού ’παν ότι είμαι σκληρόκαρδος, θυμώδης, καβγατζής, γκρινιάρης, άδικος, κουτσομπόλης, υπερήφανος, καινοδοξής, λαίμαργος, φιλάργυρος, άπιστος, άθεος, και όλοι μηδενός εξαιρουμένου μου είπαν ότι είμαι υποκριτής, υποκριτής. Και αν πεθάνω σήμερα, δεν έχω κανένα ίχνος μετανοίας, διότι έρχεται η εβδομάδα της Κυριακής των Απόκρεω, και ξέρω ότι εκείνη την Κυριακή διαβάζεται το Ευαγγέλιον της Κρίσεως. Αν πεθάνω που θα πάω;».

Δυστυχώς αδελφοί μου οι πιο πολλοί από μας, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο του μοιάζουν. Πιστεύουμε ότι είμαστε καλοί άνθρωποι και καλοί χριστιανοί αλλά κάνουμε μεγάλο λάθος. Η πορεία μας στη ζωή μας, όπως αυτή αποκαλύπτεται μέσα στην οικογένειά μας, και στον εργασιακό χώρο και στο κοινωνικό περιβάλλον, είναι απορία που ικανοποιεί τα πάθη, και δεν είναι πορεία για την κάθαρση, για τον αγιασμό, για την θέωση, για τη σωτηρία.

Όσο μας ξέρει ο σύντροφος της ζωής μας, δεν μας ξέρει κανένας άλλος. Και καμιά φορά όσο μας ξέρουν τα παιδιά μας, και όσο μας ξέρουν συνεργάτες, υφιστάμενοι και προϊστάμενοι, και τόσοι άλλοι, που γνωρίζουν και βλέπουν τα στραβά μας και τα λάθη μας και τις κακίες μας, τόσο καλά ώστε να ’μαστε εμείς τυφλοί και να μη τις βλέπουμε. Μόνον βέβαια ο Θεός γνωρίζει καλύτερα από όλους, ποιοι είμεθα στο βάθος του είναι μας, διότι Αυτός βλέπει μέσα στις καρδιές μας.

Μέσα μας βλέπει ο Θεός, δε βλέπει από έξω. Και δυστυχώς αν κρατήσουμε αυτήν την στάση, θα ακούσομε αυτό που είπε ο Κύριος: «Υπάγετε απ’ εμού κατηραμένοι, εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένω τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού».

Γι’ αυτό και χρειάζεται η καθημερινή ΜΕΤΑΝΟΙΑ και η αλλαγή της ζωής μας, να μάθουμε από τώρα να ζούμε την αιώνια ζωή, ή μάλλον την ίδια ζωή που έζησε ο Χριστός πάνω στη γη.

Του π. Στέφανου Αναγνωστόπουλου

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: " Τα πάντα σε αυτό τον κόσμο έχουν νόημα και αξία!".

 

Τα πάντα σε αυτό τον κόσμο έχουν νόημα και αξία!

Για μας τους Χριστιανούς, τους φωτισμένους και διαφωτισμένους εν Χριστώ, τα πάντα σε αυτό τον κόσμο έχουν νόημα και αξία εφόσον αποτελούν μέσον και οδό προς την αιωνιότητα.

Επειδή εμείς βλέπουμε εκείνο που δεν φαίνεται και ατενίζουμε το αόρατο, ρυθμίζουμε όλη μας τη ζωή μέσα στον χρόνο με βάση εκείνο που είναι αιώνιο, το ανθρώπινο με βάση το Θεανθρώπινο... Όσο υπάρχει κάτι το αιώνιο μέσα στα όρια του χρονικού, συντηρούμαστε με αυτό.

Όταν όμως αυτό εκλείπει, το αναζητούμε πέρα από τον χρόνο, στο βασίλειο του ατελεύτητου και αόρατου. Ατενίζουμε τα πάντα υπό το πρίσμα της αιωνιότητας, δηλ. υπό το πρίσμα του Χριστού, αφού Εκείνος είναι ο αιώνιος Θεός και Κύριος.

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς