Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας: " Πνευματική ελεημοσύνη".

Μια άλλη μορφή της ελεημοσύνης είναι αυτή που δεν περιορίζεται στα υλικά πράγματα. Είναι αυτή, που κάνουν οι άνθρωποι που αγαπούν πραγματικά τον συνάνθρωπό τους. Θα τον επισκεφθούν στο νοσοκομείο, θα του πουν δυο λόγια, θα του πάνε ένα βιβλιαράκι, θα τον παρηγορήσουν και θα τον βοηθήσουν στην απελπισία του. Θα δουν έναν άλλο που βλασφημεί, θα του μιλήσουν με αγάπη, θα τον βοηθήσουν να αφήσει την βλασφημία. Γι' αυτό λέγει:''ο εξάγων άξιον εξ αναξίου ως το στόμα μου εσται''. Δηλαδή εκείνος, που έναν ανάξιο άνθρωπο τον κάνει άξιο με τον λόγο του, με μια καλή πράξη, με το παράδειγμά του, λέγει ο Χριστός, είναι σαν το στόμα μου. Όπως εγώ, ο Χριστός, με τον λόγο μου νουθετώ και επιστρέφω τους ανθρώπους, αυτό κάνει και η αγάπη για τον πλησίον. Πολλές φορές μπορεί να σώσουν από βέβαιο θάνατο σωματικό ή ψυχικό αυτοί οι άνθρωποι που χειρίζονται τον λόγο της αγάπης, από την οποία εμφορείται η καρδιά τους. Ένας λόγος παρήγορος, ένα νεύμα, μία απλή συμπαράσταση μπορεί να ξεκουράσει τον άλλον ψυχικά. Κι αυτή η ελεημοσύνη είναι ανεκτίμητη.

Καμία όμως ελεημοσύνη δεν είναι δυνατώτερη από την θυσία επάνω στην Αγία Τράπεζα. Η Ορθοδοξία μας έχει την Θεία Λειτουργία, που προσφέρει ωφέλεια και ανακούφιση σε χιλιάδες ψυχές. Σε μια Θεία Λειτουργία που μπορεί να γίνει, μνημονεύονται εκατοντάδες χιλιάδες ονόματα. Σε όλα αυτά πηγαίνει η βοήθεια, καθώς και στις ψυχές που βρίσκονται στον άλλο κόσμο, όταν εμείς οι ιερείς λέμε για αυτούς που έφεραν τα δώρα ''Μνήσθητι Κύριε...''. Και αυτός που πρόσφερε στην Θεία Λειτουργία ωφελείται, αλλά και όλοι οι άλλοι, για τους οποίους προσφέρει, και τους μνημονεύουν οι ιερείς.

Κανείς δεν μπορεί να βοηθήση εκείνους τους ανθρώπους που βρίσκονται πέραν του τάφου, γιατί, κατά το αγιογραφικό ''μετά θάνατον ουκ έστι μετάνοια'', δεν υπάρχει σωτηρία, διότι τελείωσε η πανήγυρις γι' αυτές τις ψυχές, έκλεισε η αυλαία. Πως θα ελεηθούν τώρα οι ψυχούλες αυτές που ενδεχομένως βρίσκονται σε καταδίκη, βρίσκονται στον προθάλαμο της κολάσεως, στο κρατητήριο και βασανίζονται; Ποιος θα τους βοηθήσει; Θα τους βοηθήσουμε εμείς οι ζώντες. Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας τόσο όμορφα έχει τακτοποιήσει τα πάντα, για να βοηθήσει τις ψυχές που έχουν φύγει. Η Λειτουργία, τα μνημόσυνα, τα τρισάγια, οι ελεημοσύνες, οι καλές πράξεις, το κομποσχοίνι, οι προσευχές, οι μετάνοιες, το ''Θεός συγχωρέσοι'', όλα αυτά πηγαίνουν επάνω και βρίσκουν τις ψυχές και τις ωφελούν. Λοιπόν αυτή είναι πολύ μεγάλη ελεημοσύνη που δεν την ξέρει κανείς. Κάνεις μια Θεία Λειτουργία και με τα έξοδα και τον κόπο του ιερέως, που δεν είναι τίποτε, θα ελεήσης εκατοντάδες ψυχές που θα ανακουφιστούν και θα ξεκουραστούν εκεί στον άλλο κόσμο.

Να επιμεληθούμε, λοιπόν, αυτήν την αρετή, που είναι τόσο σπουδαία και να ελεούμε με ιλαρό πρόσωπο, με χαρά, με ευχαρίστηση. Όπως θα ελεήσουμε, θα ελεήση και εμάς ο Θεός. Πρέπει να κοιτάζουμε το ψυχικό κέρδος που θα βγάλουμε. Την χήρα με ένα δίλεπτο, την αξίωσε της Βασιλείας Του και του επαίνου του Αγίου Ευαγγελίου. Γίνεται ένα χρυσό παράδειγμα σε όλες τις γενεές και η ωφέλεια της ελεημοσύνης της συνεχώς πολλαπλασιάζεται και πηγαίνει στον ουρανό και την βρίσκει. Διότι τόσοι ωφελούνται από το δικό της παράδειγμα και η ωφέλεια αυτή φθάνει μέχρι την ψυχή της!

Ας ευχηθούμε, να μας αξιώσει ο Θεός να έχουμε μέσα και έξω ελεημοσύνη, για να ελπίζουμε και εμείς κατά την μεγάλη Κρίση του Θεού, έλεος και συγγνώμη. Αμήν.